آن زمان كه ريشه ام را در ميان ريشه هاي كوچكش مي دوانم تا در خاك هر چه بيشتر استوار شود با خود مي انديشم كه در درونش چه چيز به ارمغان خواهم گذاشت مادريم را, عشقم را, احساسم را يا خشمم.
اما هر چه هست مي بالم به او.
آن زمان كه من طوفانم يا كه باران او خورشيد من است.
از خود ميپرسم كه او درمن چه به يادگار مي گذارد؟
مست ميشوم از گرمايش, مهرش........
اي كاش مثل او من هم نهال مي شدم پر از بخشش, پر از گرماي لذت بخش خورشيد......
